Rzadko spotyka się kogoś kto nie lubi śliw, kojarzonych z okresem jesiennym, choć niektóre odmiany tych drzewek owocują już w lecie. Śliwki doskonale smakują na surowo, ale też w postaci przetworów, jak znakomite powidła czy do ciast drożdżowych i kruchych. Śliwy rosną na krzewach i drzewach z rodziny różowatych, pierwotnie występujących w strefie umiarkowanej oraz na ciepłej półkuli północnej, a obecnie rozpowszechnionych na całym świecie w formach uprawnych oraz ozdobnych.

Wartości odżywcze śliw

Owoce śliw poprawiają humor i przyspieszają metabolizm, co powinny wziąć pod uwagę zwłaszcza osoby przekraczające trzydziestkę, kiedy proces ten znacznie zwalnia. W ten sposób regulują apetyt, zapobiegają zaparciom, a tym samym zmniejszają ryzyko pojawienia się raka jelita grubego, obniżają cholesterol i w postaci surowej są niskokaloryczne, mogą być więc bezpiecznie włączane do diety. Duża zawartość pektyn, witaminy z grupy B, a w formie suszonej – także z grupy A, minerały takie, jak potas, żelazo, wapń, fosfor oraz opóźniające procesy starzenia antyoksydanty powodują, że śliwki są wyjątkowo korzystnie działającym na nasz stan zdrowia owocem. Wpływają kojąco na układ nerwowy, mają działanie przeciwnowotworowe oraz przeciwmiażdżycowe, a ich kora stosowana jest w leczeniu prostaty.

Warunki uprawy śliw

Drzewa śliwy dobrze reagują na klimat panujący w Polsce, nie ma więc większych problem z ich hodowlą w sadach przemysłowych czy nawet domowych ogródkach. Większość odmian dobrze znosi nawet skrajnie niskie temperatury w zimie, choć część z nich gorzej może reagować na wiosenne przymrozki. Są jednak obecnie na rynku odporne i na nie odmiany, jak Węgierka Wczesna, Biała Śliwa, Opal czy Vision.

Śliwy dobrze rosną na glebach głębokich i ciężkich, gliniastych, piaszczysto-gliniastych, żyznych czarnoziemach, madach lub lessach o środowisku zasadowym i pH mieszczących się w przedziale od 5, 5 do 6, 5. Niezbyt dobrze znoszą natomiast lekkie i piaszczyste gleby, a przy dużej kwasowości gleby wymagają dodatkowego wapnowania.

Śliwy potrafią także znosić niedostatek wody w okresach suszy, choć przy drastycznych sytuacjach wymagają podlewania dodatkowego. Z kolei obfite deszcze w okresie końca lata mogą niekorzystnie wpływać na owoce powodując ich szybsze pękanie.

Jesień jest najlepszą porą na sadzenie młodych drzewek, szczególnie tych mniej wrażliwych na niskie temperatury zimą. Są one w stanie szybko się ukorzenić, dzięki czemu szybko będą wzrastały wiosną. Sadzenie przeprowadzamy w przygotowanym wcześniej miejscu, w którym ziemia została jakieś trzy miesiące wcześniej wymieszana z ziemią kompostową bądź sztucznym nawozem odpowiednim do uprawy drzewek owocowych. Dzięki temu nabierze dodatkowych, korzystnych dla ich szybszego wzrostu wartości odżywczych. Po upływie tego czasu drzewka mogą zostać zasadzone od razu po zakupieniu ich w szkółce, w dołkach o średnicy mniej więcej 40 centymetrów i mniejszej głębokości. Po jego posadzeniu, drzewko przywiązujemy do palika i dokładnie nawadniamy, sadzą poszczególne okazy w odległości wynoszące 3-5 metrów w domowym ogródku lub 2-3 metry w sadzie.

Śliwy, podobnie jak inne drzewka owocowe, wymagają cięcia, wykonywanego wiosną niezależnie od okresy sadzenia drzewek. Dzięki temu drzewka można uformować, likwidując dysproporcje między niewyrośniętym jeszcze systemem korzeniowym oraz częścią nadziemną. Kształtowanie korony drzewka i jego bocznych pędów wspomagane jest często obciążnikami lub podpórkami pozwalającymi na skośne odgięcie gałęzi od przewodnika.

Dodatkowymi czynnościami przyczyniającymi się do obfitych zbiorów i korzystnego stanu drzewek, należy odżywiać ziemię wokół nich, stosując zwłaszcza nawozy z dodatkiem azotu w przed wejściem drzew śliwy w okres wegetacji i powtórzyć na przełomie czerwca oraz lipca. Warto także uważnie obserwować drzewka, aby odpowiednio wcześniej zapobiec rozprzestrzenianiu się szkodników, jak mszyce oraz owocówka śliwkóweczka czy też chorób, jak brunatna zgnilizna drzew pestkowych, a także ospowatość śliwy – tzw. szarkę.

21 najlepszych odmian sliw:

Śliwa Amers

Pochodząca ze Stanów Zjednoczonych śliwa Amers zyskała szybko popularność wśród polskich hodowców, którzy chętnie uprawiają ją w celach przemysłowych. Dośc szybko wchodzi ona bowiem w okres owocowania, w zależności od gatunku wybranej podkładki, na której jest zaszczepiona w drugim lub trzecim roku od posadzenia. Owoce śliwy Amers pojawiają się w drugiej połowie września, zazwyczaj w dużych ilościach. Mają owalny, lekko spłaszczony kształt, w kolorze ciemnofioletowym lub niebieskim i są wyjątkowo dużymi okazami ważącymi czasem nawet powyżej 55 gram. Zbiór śliwek Amers przeprowadza się dość szybko, nie czekając na zmianę koloru, bo czas może negatywnie wpłynąć na jakość miąższu w kolorze żółtym lub pomarańczowożółtym, o konsystencji podobnej do średnio dojrzałej moreli. Odmiana śliwy Amers jest średnio wytrzymała na niskie temperatury, ale z kolei rzadko pojawiają się na niej choroby drzew owocowych, zwłaszcza szarka. Jest dzięki temu uznawana za jedną z czołowych odmian śliw deserowych, znakomicie smakujących zarówno na surowo, jak i nadających się do przetworów. Do obfitego owocowania wymaga innych odmian w roli zapylaczy, jak Bluefree, Cacanska Lepotika, Empress czy Stanley.

Śliwa Bluefree

Amerykańska odmiana śliwy Bluefree powstała na skutek skrzyżowania odmian Stanley oraz President. Jest wyjątkowo odporna na mróz, dzięki czemu zyskała wyjątkową popularność w polskich sadach, gdzie wytrzymuje mroźne zimy nawet na wietrznych i mało osłoniętych stanowiskach. Początkowo drzewa mają wyjątkowo silny wzrost, który stopniowo słabnie, tworząc formy o luźnych i dość rozłożystych koronach. Śliwa Bluefree zaczyna owocować szybko po posadzeniu oraz przy odpowiedniej pielęgnacji. Owoce gotowe są do zbioru w połowie września, kiedy zyskują ciemnoniebieski kolor z jasnym nalotem. Są duże, osiągają nawet 70 gram, o kształtach owalnych i asymetrycznych. Miąższ w kolorze żółtym ma niewiele aromatu, ale ceniony smak. Śliwy Bluefree świetnie smakują w postaci suszonej oraz spożywane na surowo. Drzewka niestety bywają podatne na szarkę, ale z kolei dość odporne na większość innych chorób atakujących drzewka owocowe.

Śliwa Brzoskwiniowa Jerozolimka

Śliwa Brzoskwiniowa Jerozolimka to stara, angielska odmiana śliwy odznaczającej się nie tylko smacznymi owocami w żółto-różowym kolorze (podobnymi nieco do brzoskwini, stąd nazwa tej odmiany), ale też wyjątkowo dekoracyjnymi kwiatami w białym kolorze, zebranymi w luźne kuliste kwiatostany. Śliwa Brzoskwiniowa Jerozolimka daje zbiory w okresie przełomu lipca i sierpnia, zazwyczaj dość obfite i regularne. Żółty miąższ o słodko-kwaśnym smaku powoduje, że doskonale smakuje na surowo, jako składnik przetworów i dodatek do deserów. Jest to odmiana dość wrażliwa na mróz, dlatego jej zabezpieczanie przed zimą jest konieczne i najlepiej sprawdzają się do tego takie materiały jak słoma, trzcina czy agrowłóknina zimowa. Preferuje stanowiska słoneczne i osłonięte od wiatrów. Jest dość odporna na choroby drzew owocowych i średnio wrażliwa na szarkę.

Śliwa Cacanska

Jugosłowiańska odmiana śliwy Cacanska została uzyskana w 1961 roku w Instytucie Sadownictwa mieszczącym się w Cacak, na skutek skrzyżowania odmiany Węgierka Wangenheima i Węgierka Pożegacza. Oficjalnie jako nowa odmiana została uznana w 1975 roku i od tamtego czasu popularna w hodowli ze względu na możliwość samopylenia oraz jako dobry zapylacz dla innych odmian. Średnio lub słabo rosnące drzewa tworzą dość zwartą i ulistnioną koronę. Śliwa Cacanska jest średnio wytrzymała na mróz, w Polsce powinna zatem być zabezpieczana przed okresem zimowym. Może też tracić pąki kwiatowe na skutek wiosennych przymrozków. Wydaje średniej wielkości owoce osiągające wagę 40-50 gram, owalne i dojrzewające w pierwszej dekadzie sierpnia. Mają one kolor ciemnogranatowy, pokryty intensywnym, jasnoniebieskim nalotem. Mogą być zbierane dość późno, kiedy zyskują bardziej na walorach smakowych. Śliwa Cacanska dobrze przyjmuje się w domowych ogródkach, na żyznej i ciepłej, przepuszczalnej glebie.

Śliwa Empress

Pochodząca ze Stanow Zjednoczonych śliwa Empress jest szczególnie ceniona za wyjątkowo duże owoce, dochodzące nawet do wagi 100 gram. Dobrze przyjmują się na stanowiskach słonecznych i osłoniętych od wiatru, owocując dość szybko i dając regularne i obfite zbiory. Przy ostrej zimie należy je dodatkowo okryć kapturem chroniącym drzewko przed mrozem. Duże owoce śliwy Empress są gotowe do zbiorów w połowie września. Mają wyjątkowo ciemny, wchodzący nawet w brunatną czerń, kolor, kształt eliptyczny i jasny nalot. Niezbyt soczysty, ale wyjątkowo smaczny miąższ całkowicie odchodzi od pestki i nadaje się na desery w stanie surowym oraz pieczonym czy w przetworach.

Śliwa Herman

Odmiana powstała w Szwecji poprzez krzyżówkę Car i Ruth Gerstetter. Śliwa Herman jest wyjątkowo odporna na mrozy, choroby i szkodniki, dlatego zyskała sporą popularność wśród sadowników, a jej owoce zyskują wyjątkowo korzystne ceny. Drzewa rosną silnie tworząc kulistą i jednocześnie luźną koronę. W odróżnieniu od innych odmian śliw jest częściowo samopłodna, a posadzenie w jej bliskości odpowiednich zapylaczy, jak Amers czy śliwa Cacanska pozwoli na podwyższenie obfitych plonów. Owoce śliwy Herman są średniej wielkości, mają owalny kształt o mocno bordowym kolorze z intensywnym nalotem woskowym w odcieniu fioletowoniebieskim. Delikatny i smakowity, lekko kwaskowaty smak śliwy Herman znakomicie odchodzi od pestki, dzięki czemu jest ona chętnie wykorzystywana do wypieków i deserów.

Śliwa Japońska Kometa

Nieco mniej znana w Polsce odmiana śliwy japońskiej, zyskująca jednak coraz większą popularność dzięki swojemu egzotycznemu wyglądowi o węższych, dłuższych i bardziej błyszczących liściach i gładkich pędach. Wbrew swojej nazwie, pierwotnie pochodziła z Chin, natomiast w Japonii zyskała ogromną popularność i stamtąd została przewieziona do Stanów Zjednoczonych, gdzie nazwano ją śliwą japońską. W Polsce pierwszy raz pojawiła się w latach 70. ubiegłego wieku. Odmienne są także owoce śliwy japońskiej, o bardzo szerokiej gamie kolorystycznej: mogą być żółtobiałe, pomarańczowe, łososiowe, bordowo-granatowe, a nawet czarne.

Śliwa Katinka

Niemiecka odmiana śliwy uzyskana w wyniku krzyżówki Ortenauer i Ruth Gerstetter, ceniona ze względu na wczesne wchodzenie w okres owocowania. Śliwa Katinka jest też ceniona jako zapylacz dla odmian rosnących blisko niej, jak Hanita, President oraz Elena. Średnio silnie lub silnie rosnące drzewa tworzą luźną koronę w kulistym kształcie. Są średnio podatne na mróz, choroby i szkodniki, ale mogą tracić pąki na skutek wiosennych przymrozków. Owoce śliwy Katinka dojrzewają od drugiej połowy lipca do początku sierpnia. Mają bordowoniebieski kolor z intensywnym, jasnoniebieskim nalotem. Cenione są ze względu na smaczny miąższ, wyjątkowo słodki, w kolorze żółtym lub pomarańczowożółtym.

Śliwa Królowa Wiktoria

Stara angielska odmiana śliwy Królowa Wiktoria swego czasu była niezwykle popularna w Europie i Stanach Zjednoczonych. Obecnie jednak spotyka się ją coraz rzadziej, jest to bowiem drzewo dość kapryśne, wrażliwe na mróz i choroby i owocujące zazwyczaj co dwa lata. Jej siła słabnie wraz z wiekiem, dając zbiory o średnich walorach smakowych, mało soczystym i niezbyt aromatycznym miąższu, który w okresie zimnego i wilgotnego lata staje się nadmiernie wodnisty. Owoce o charakterystycznym różowobordowym kolorze nadają się więc głównie na kompoty.

Śliwa Renkloda Altana

Odmiana dość stara, uzyskana w Czechach w XIX wieku. Śliwa Renkloda Altana, ma duże, kuliste owoce dochodzące do 45-50 gram pokryte brunatnobordowym rumieńcem. Smaczny, dość sprawnie odchodzący od pestki miąższ ma kolor białawożółty i lekko kwaskowy, soczysty smak. Zbiory gotowe są pod koniec sierpnia lub na początku września. Drzewa owocują dość szybko, ale często w cyklach naprzemiennych. Śliwa Renkloda Altana jest niezbyt wytrzymała na mróz, wymaga więc okrywania na zimę, za to dość mało podatna na choroby drzew owocowych.

Śliwa Renkloda Althana

Śliwa Renkloda Althana charakteryzuje się średnio silnym wzrostem, tworząc kulistą koronę drzewa owocowego. Jej atutem jest dość szybkie wejście w okres owocowania, spora odporność na mróz, minusem natomiast dość duża wrażliwość na główną chorobę atakującą śliwy – ospowatość, czyli szarkę. Dość duże owoce śliwy Renklody Althany mają kolory różowe i fioletowe, kulisty kształt i są gotowe do zbierania pod koniec sierpnia. Odmiana pochodząca z Czech charakteryzuje się soczystym, kwaskowatym i słodkim jednocześnie miąższem, łatwo odchodzącym od pestki. Owocowanie Renklody Althany możliwe jest dzięki rosnącym w jej pobliżu innym odmianom, jak Renkloda Ulena, Empress i Bluefree.

Śliwa Renkloda ulena

Francuska odmiana śliwy Renkloda Ulena jest uznawana za jedną z najsmaczniejszych odmian śliw deserowych, posiadającą wyjątkowo duże i atrakcyjne w smaku owoce. W okres owocowania wchodzi jednak dość późno i charakteryzuje się naprzemiennością zbiorów: lata obfitości na zmianę z latami ze słabszym owocowaniem. Śliwa Renkloda Ulena jest odmianą samopylną i jednocześnie popularnym zapylaczem dla innych drzew śliwy rosnących w jej pobliżu. Jej dojrzewające od połowy do końca sierpnia owoce mają kulisty lub owalny kształt, o dość grubej, zielonożółtej skórce z białym nalotem i drobnymi cętkami w tym samym kolorze. Bardzo smaczny miąższ śliwy Renklody Uleny jest z kolei złotożółty, galaretowaty w konsystencji oraz niezbyt dobrze odchodzący od pestki. Drzewa cenią sobie stanowiska ciepłe, z glebą żyzną i dobrze nawilżoną.

Śliwa Renkloda zielona

Śliwa Renkloda Zielona to prawdopodobnie włoska odmiana sprowadzona najpierw do Francji, a potem rozprzestrzeniona w innych krajach Europy. Nazwa odmiany pochodzi od koloru jej owoców: niewielkich, osiągających wagę od 20-25 gram, o zielonym kolorze i kulistym kształcie. Miąższ śliwy Renklody Zielonej jest wyjątkowo soczysty i smakowity, bardzo słodki. Owoce są gotowe do zbiorów w trzeciej dekarze sierpnia. Będąc jeszcze nie w pełni dojrzałe, znakomicie sprawdzają się jako owoce do kompotu, a dojrzałe smakują najlepiej na świeżo. Umiarkowanie rosnące drzewa śliwy Renklody Zielonej tworzą kuliste i mało gęste korony i dobrze znoszą nawet mroźne zimy. Okres owocowania tej odmiany śliwy zaczyna się dość wcześnie i daje corocznie obfite plony.

Śliwa Stanley

Wcześnie rozpoczynająca okres owocowania śliwa Stanley jest odmianą pochodzącą ze Stanów Zjednoczonych, gdzie została uzyskana w wyniku krzyżówki Węgierki z Agen i Grand Duke. Należy do odmian samopylnych oraz jest jednym z najlepiej działających zapylaczy innych odmian śliw. Drzewa śliwy Stanley w początkowym okresie rosną dość szybko, potem słabiej, tworząc niezbyt symetryczną, luźną koronę o kształcie kulistostożkowatym. Drzewo jest odporne na choroby takie jak szarka czy brunatna zgnilizna drzew pestkowych, natomiast średnio odporna na niższe temperatury i może cierpieć z powodu wiosennych przymrozków. Owoce śliwy Stanley dojrzewają w drugiej połowie września. Mają kolor ciemnogranatowy z niebieskofioletowym nalotem oraz drobnymi plamkami. Można zbierać je później, wtedy miąższ o żółtym lub zielonkawożółtym kolorze łatwiej odchodzi od pestki. Z tego też względu śliwa Stanley jest wyjątkowo lubianą odmianą deserową, znakomicie sprawdzającą się także w powidłach, przetworach czy postaci suszonej.

Śliwa Węgierka Dąbrowicka

Bardzo popularna polska odmiana śliwy Węgierki dąbrowickiej uzyskana w Instytucie Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach. Szczególną popularność zyskała na terenach Mazowsza, ponieważ rodzone przez nią owoce mają wysoką jakość, a drzewa są dość odporne na szarkę. Drzewa śliwy Węgierki Dąbrowickiej wymagają zapylaczy. do tej roli najlepiej nadają się takie odmiany, jak Amers, Cacanska Leopotica lub Cacanska Rana. Drzewa o średniej sile wzrostu łatwo jednak dają się formować w kuliste i dość gęste korony. Owoce śliwy Węgierki Dąbrowickiej mają charakterystyczny owalny kształt i są dość drobne – osiągają zazwyczaj wagę 35 gram, choć przy odpowiednim przerzedzeniu mogą ważyć nawet 40 gram. Kolor skórki jest brązowogranatowy, z intensywnym niebieskim nalotem, a miąższ ma barwę zielonożółtą. W smaku są soczyste i słodkie, ale mają lekki kwaśny posmak.

Śliwa Węgierka Wczesna

Pochodzenie śliwy Węgierki Wczesnej jest nieznane, drzewo to natomiast zyskało dużą popularność w Polsce. Jest odmianą samopylną, dość szybko wchodzącą w okres owocowania, bo już w trzecim roku po posadzeniu drzewka i jego właściwej pielęgnacji. Średniej wielkości owoce dojrzewają w połowie sierpnia. Mają ciemnogranatowy kolor z niebieskim nalotem i jajowaty, lekko spłaszczony po bokach kształt. Ścisły, słodki i aromatyczny miąższ w żółtym kolorze z łatwością odchodzi od skórki, dlatego śliwa Węgierka Wczesna jest szczególnie lubianą odmianą spożywaną zarówno w stanie surowym, jak i wykorzystywaną do ciast, deserów i przetworów. Dodatkowym cenionym atutem drzew śliwy Węgierki Wczesnej jest duża odporność na niskie temperatury, choroby oraz szkodniki.

Śliwa Węgierka Wangenheima

Śliwa Węgierka Wangenheima jest starą odmianą niemiecką, obecnie coraz częściej wykorzystywaną jako podkładka dla innych odmian. W 1984 roku została wpisana na listę odmian uzupełniających śliwy, ponieważ ma naprzemienny cykl owocowania i rodzi dość drobne owoce. Wzrasta silnie i tworzy koronę w kształcie dużej i gęstej kuli wymagającej regularnego prześwietlania. Jest mało wrażliwa na mróz, ale podatna z kolei na szarkę. Wraz z wiekiem owoce śliwy Węgierki Wangenhaima stają się coraz drobniejsze. Mają jajowaty kształt i masę dochodzącą do 35 gram, sprawdzają się w roli owoców suszonych lub do powideł, ze względu na wyjątkowo słodki i ścisły miąższ w kolorze żółtym.

Śliwa Węgierka Zwykła

Do Polski została przywieziona z Węgier, stąd nazwa tej odmiany śliwy, jednej z najstarszych występujących na terenie Europy. Znana była już bowiem w XVII wieku. Jest odmianą samopylną i stosowaną powszechnie jako jeden z najlepszych zapylaczy dla innych odmian. W okres owocowania wchodzi średnio późno, dając też średniej wielkości owoce dojrzewające od połowy września do końca października, o jajowatym lub owalnym kształcie. Można je zbierać późno, bowiem nie opadają tak łatwo z drzewa, a im bardziej dojrzałe, tym są smaczniejsze. Owoce śliwy Węgierki Zwykłej są brązowofioletowe, z białawym nalotem oraz drobnymi brunatnymi plamkami. Średnio soczysty miąższ ma kolor żółty, zielonkawożółty lub złotawy. Drzewa są dość wytrzymałe nawet w okresie niskich temperatur, rzadko także szkodzą im wiosenne przymrozki. Nie poddają się łatwo takim chorobom, jak brunatna zgnilizna drzew pestkowych, choć na liściach i owocach pojawia się czasem szarka.

Śliwa Wiśniowa

Odmiana śliwy Wiśniowej ceniona jest nie tylko ze względu na swoje owoce, ale przede wszystkim przepiękne kwitnienie na biało lub różowo, zdobiące cały ogród na wiosnę, a także barwne liście, w zależności od odmiany w kolorze żółtym, purpurowym, ciemnoczerwone lub brązowoczerwone. Śliwę Wiśniową można spotkać w warunkach polskich w formie zdziczałej, jako ekspansywne zarośla oraz wykorzystywaną jako roślinę uprawną, ozdobną. Ma ona formę dużych krzewów lub niezbyt wysokich drzew o smukłych pniach z ciemną korą i dość luźną, nieregularną koroną. Białe lub różowe kwiaty pojawiają się na nich pojedynczo na długich szypułkach, w okresie przełomu marca i kwietnia. Pojawiające się latem owoce są nieduże i twarde, o kolorze żółtym, czerwonym lub fioletowym i średnicy dochodzącej do trzech centymetrów. Mogą być w smaku słodkie lub kwaśne i cierpkie, a po dojrzeniu – opadają – nadając się do zjedzenia na surowo lub stworzenia z nich przetworów.

Śliwa Japońska Dapple Dandy

Śliwa Japońska Dapple Dandy to wyjątkowo efektowna krzyżówka uzyskana z moreli i śliwy japońskiej o dużej odporności na mroźne temperatury oraz małymi wymaganiami co do warunków uprawy. Rośnie szybko, osiągając 3-4 metry wysokości, pozwala także na łatwe przycinanie i formowanie. Owoce śliwy japońskiej Dapple Dandy są duże, okrągłe i bardzo smaczne. Mają purpurową skórkę oraz ciemnoczerwony miąższ, a ich zbiory będą tym obfitsze, im więcej znajdzie się blisko Dapple Dandy zapylaczy – innych odmian śliw lub moreli. Dodatkowym atutem tej odmiany jest duża odporność nawet na bardzo przeciętne gleby, choć lubi ona stanowiska słoneczne i osłonięte od wiatru.

Świdośliwa lamarcka

Świdośliwa lamarcka, której owoce przypominają nieco borówkę amerykańską, to wyjątkowo wdzięczna odmiana do domowych ogródków i na działki, nie tylko ze względu na smaczne zbiory, ale też efektowny wygląd. Wiosną świdośliwa lamarcka przepięknie kwitnie, a jej drobne, białe kwiaty zdobią każdy ogród, zebrane w krótkie grona. Oryginalnie pochodzi ze wschodniej Kanady, ma postać krzewu lub niewielkiego drzewka osiągającego 7-10 metrów, choć ze względu na polskie warunki klimatyczne zazwyczaj osiąga raptem 5 metrów. Równie oryginalne i efektowne są liście świdośliwy lamarckiej w kształcie elipsy lub wydłużonej elipsy, drobno piłkowane o zmiennych barwach. Młode liście są brązowe i mają białe włoski, później przybierają odcień szarozielony, a jesienią żółto-czerwony. Owoce świdośliwy mają kształt kulisty i początkowo kolor purpurowoczerwony, a w miarę dojrzewania – ciemnieją. Dojrzewają już w lipcu, ale można zbierać je później, nie opadają bowiem z krzaków. Są bardzo soczyste i słodkie i doskonale smakują zarówno na surowo, jak i w postaci suszonej przypominając rodzynki, czy wykorzystywane do kompotów. Atutami świdśliwy lamarckiej są poza tym dość skromne wymagania uprawy, choć młode krzewy warto posadzić w ziemi żyznej, o umiarkowanej wilgotności i odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym i na dobrze nasłonecznionym stanowisku. Odwdzięczy się za te warunki, rosnąc szybko i tworząc efektowną kompozycję w każdym ogrodzie, wyjątkowo odporną na mróz, choć źle znoszącą z kolei nadmierną suszę oraz duże zanieczyszczenie w powietrzu. Z pewnością nie jest to więc roślina nadająca się do sadzenia w ogródkach blisko ruchliwych ulic czy w środku miasta.