Za największą ozdobę ogrodów uznaje się kwitnące rośliny, gdyż swoimi kolorami są w stanie przyciągnąć wzrok z daleka, tę samą rolę mogą także odgrywać krzewy. Jednym z nim jest tuja kolumnowa, która poprzez odpowiednie stanowisko przyniesie odrobinę leśnego powiewu. Sprawdza się przy tworzeniu żywopłotów oraz na szpalerze.

Tuja kolumnowa — uprawa

Żywotnik — inna nazwa tui kolumnowej — to krzew iglasty z rodziny cyprysowatych. Obejmuje pięć gatunków, trzy z nich występują naturalnie na terenie Azji, natomiast pozostałe dwa na terenie Ameryki Północnej. Cechą charakterystyczną jest pokrój stożkowaty lub kulisty zależny od tego, czy odmiana jest wschodnia, czy zachodnia.
Dla tui kolumnowej najlepszym stanowiskiem jest miejsce słoneczne lub półcieniste. Gleba powinna być żyzna, wilgotna i zasadowa. Jeżeli jest dość wilgotne, żywotnik poradzi sobie na uboższym i kwaśnym podłożu. Niezapewnienie tej roślinie odpowiednich warunków może sprzyjać rozwinięciu się chorób lub spowodować jej słaby wzrost.
Jako ogrodzenie, które ma zakryć część ogrodu przed ciekawskimi oczami, z pewnością sprawdzi się wysoka tuja kolumnowa. Jak szybko rośnie — kwestia ta uzależniona jest od odmiany rośliny, jednak w większości z nich roczny przyrost wynosi powyżej 20 centymetrów.

Tuja kolumnowa — odmiany

Odmiany wschodnia i zachodnia różnią się między sobą, a to wpływa na wybór okazów, które najbardziej spełnią oczekiwania ogrodników. Tymi, po które sięga się najczęściej, są:

• tuja kolumnowa Szmaragd jest okazem zachodnim, który sprawdzi się przy tworzeniu żywopłotów czy naturalnego ogrodzenia, charakteryzuje się wąskim i zwartym przekrojem, nie wymaga podcinania, utrzymuje zielony kolor również zimą,
• tuja kolumnowa Brabant to odmiana żywotnika o najszybszym wzroście — 35-40 centymetrów w ciągu roku — charakteryzuje się zwartym pokrojem i utrzymywanym przez cały rok zielonym kolorem,
• tuja kolumnowa Aurescens — umiarkowanie rosnący żywotnik z rocznym przyrostem około 20 centymetrów stanowi ozdobę idealną do ogrodów i parków, odmiana pochodząca z Polski, odporna na mrozy.

Tuja kolumnowa — sadzenie

Wybór żywotnika jako egzemplarza do ogrodu powinien być poprzedzony sprawdzeniem, do czego najlepiej się nadaje. Jakie zastosowanie ma tuja kolumnowa? Na żywopłot oraz na szpalerze — to najczęstsze wybory wielu ogrodników.

To nie wszystko, kiedy w ogrodzie pojawić się ma tuja kolumnowa  — jak sadzić ją, by się przyjęła? Z pewnością trzeba spełnić jej wymagania glebowe i dotyczące stanowiska. Należy pamiętać też, że przy wyborze sadzonki głównym wyznacznikiem jest stan jej bryły korzeniowej. Sadzonki kopane z gruntu należy umieścić w ogrodzie wczesną wiosną lub pod koniec lata — po piętnastym sierpnia — gdyż w tym czasie iglaki kończą roczny przyrost i dochodzi do regeneracji systemu korzeniowego.

Sadzonka z gruntu winna być posadzona z okrytą bryłą korzeniową — używa się w tym celu chusty jutowej, co również wpływa na lepsze przyjęcie tui w podłożu. Można zasadzić też okazy ukorzenione z doniczki. Niezależnie od tego, jaka będzie sadzonka, należy umieścić ją na stanowisku docelowym na tej samej głębokości, na jakiej rosła w gruncie lub w doniczce.

Do sadzenia warto przygotować odpowiednie podłoże, którym ubije się zasypaną sadzonkę. Kiedy ta znajdzie się na swoim miejscu, trzeba ją obficie podlać. Inna kwestia, gdy w grę wchodzi sadzenie jako żywopłot i tuja kolumnowa — jak gęsto sadzić kolejne egzemplarze, by każdy z nich wzrastał? Nie może być to sadzenie gęste, rozstaw powinien wynosić około 50-70 centymetrów.

Tuja kolumnowa i jej pielęgnacja

Zasadzenie tui kolumnowej i jej pierwsze podlanie to dopiero początek zadań, jakich należy się podjąć, jeżeli pragnie się, by roślina rosła i spełniała swoją funkcję w ogrodzie. Roślina ta może osiągnąć po latach wysokość nawet 10 metrów, dlatego trzeba pamiętać o innej czynności, której poddana musi być tuja kolumnowa. Przycinanie jej dotyczy odmian takich jak Brabant i Aurescens, powinno być wykonywane regularnie — nawet dwa, trzy razy w sezonie: wiosną, drugie na przełomie marca i kwietnia oraz latem, jednak nie później niż do końca sierpnia.

Z tych wszystkich cięć najważniejsze jest przycinanie podejmowane wiosną — należy podczas niego skrócić gałązki w stopniu znacznym, który powinien wynosić od ⅓ do ½ długości. Wówczas trzeba także usunąć wszystkie pędy, które są przemarznięte, uszkodzone lub chore. Cięcia następujące później są już delikatniejsze, wyraźnie kosmetyczne, mają na celu skorygowanie kształtu rośliny.

Zadaniem, którego można się podejmować względem tej rośliny, jest nawożenie tui kolumnowej. Odbywać się to powinno trzy razy w ciągu sezonu: na wiosnę — przełom kwietnia i maja — latem, najlepiej z początkiem lipca, oraz jesienią — pod koniec września. Powinno odbywać się z wykorzystaniem nawozów przeznaczonych pod uprawę iglaków — wiosenne i letnie wymaga środków o wysokiej zawartości azotu.